HEEEEELP we moeten bijna naar huis !
Helaas, het einde van onze stage in Suriname is in zicht. We kunnen het niet geloven dat de tijd zo snel is gegaan! Gelukkig gaan we volgende week nog 1 dagje naar de school om afscheid te nemen. Vandaag gaven we een doos vol materiaal voor de school af. Toen het schoolhoofd al een kort dankwoordje gaf, kregen we al de krop in de keel.
Deze stage in het buitenland was voor ons echt een MACHTIGE ervaring. We voelden ons heel erg welkom en dat gevoel is nooit weggegaan. Door de drie maanden heen hebben we echt een band opgebouwd met de leerlingen en het schoolteam. Nadat we op aanvraag het circuitmodel hadden uitgewerkt, kregen we de vrijheid om dingen uit te werken die we zelf wilden (zoals muzische lessen, sociale vaardigheden, didactisch materiaal aanmaken, tussendoortjessystemen,…).
We kregen goede commentaren en we hebben het gevoel dat wij van hen leerden en zij van ons.
We kunnen het niet goed geloven dat het nu al bijna voorbij is. We beseffen hoeveel geluk we hebben gehad met de stageplaats in Domburg. We willen alvast Mieke Balcaen en Raggie bedanken voor het vinden van deze fantastische school. Ook dankzij het schoolhoofd, mevrouw Dongen, konden wij hier stage lopen. Gran Tangi!
Tijdens het schrijven van dit stukje krijgen we alweer de tranen in de ogen. We zullen het enorm missen en het besef begint te komen dat we Suriname voor een lange tijd zullen moeten missen. Dankzij alle culturen in dit land hebben we het gevoel gehad dat we al iets meer van de wereld hebben gezien. Eindelijk kunnen we de Javanen, Hindoestanen, Creolen en Indianen uit elkaar houden :).
Bedankt lieve ouders dat jullie ons deze kans gaven. Dankzij jullie konden we dit allemaal meemaken en we hadden het echt niet willen missen. We zullen ons avontuur in Switi Sranan voor de rest van ons leven meedragen…
Ook merci aan Joke en Pietje, Lieselot en Toon en aan Anke omdat jullie ons zo hard gemist hebben ;)
We zijn ook alle mensen die ons hebben gesteund heel erg dankbaar.
Het was ook leuk om te zien dat jullie met zovelen onze blog volgden!
Ook de KHBO moeten we bedanken omdat ze deze kans aan studenten geven. We raden het iedereen aan!
Wat we afgelopen weken en weekends nog meemaakten:
- Na een helse autorit (met de jeep door het oerwoud ;)) tot op de top van Brownsberg konden we eindelijk genieten van twee prachtige watervallen, brulapen, gifkikkers, slangen, vogelspinnen (jakkes, gelukkig was hij dood!), blauwe morfovlinders, pootafdrukken van jaguars en een prachtig uitzicht op de top.
- We gingen samen met Raggie, Lore, Leslie en Karen naar een schooltje in Santigron. Het is maar een uurtje rijden van de stad maar het is er een heel andere wereld. We keken onze ogen uit van de manier waarop ze daar lesgeven en leven. Hier was het heel duidelijk dat Suriname wel degelijk een ontwikkelingsland is.
- We gaven vorige week donderdag samen met juf Esstelda een training aan de leerkrachten over de axenroos. In het begin was het wat onwennig om voor een groep leerkrachten te staan. Maar nadien verliep het wel vlot.
- We genoten van een heerlijke massage. We gaven het cadeau voor Karens verjaardag en we konden haar toch niet alleen laten gaan ;)
- We gingen een heel weekend bij juf Esstelda logeren. Samen met haar 4 kinderen genoten we echt van ons laatste verblijf in Domburg.
’s Avonds gingen we naar de kermis met enkele juffen en na een leuk optreden en na een paar keer lastiggevallen te worden door Surinamers keerden we om 4u terug naar huis.
Op zondag regende het heel veel maar dat hield ons niet tegen om naar Powakka (een kreek) te gaan en er te zwemmen. Daar hadden we het voor het eerst tijdens ons verblijf echt koud!
Wat er ons nog staat te wachten:
- Een weekendje Galibi waar we eindelijk de grootste zeeschildpadden ter wereld zullen zien nesten. We zullen proberen om het hele weekend in een hangmat op het strand te slapen.
We kijken er echt naar uit!
- Genieten van de zon en het lekkere eten (PS. We zijn hier echt wel verdikt! Zelfs de leerkrachten wijzen er ons af en toe op :s).
- Een hartverscheurend afscheid op school :( We zien er echt wat tegenop omdat we een hechte band hebben opgebouwd en we de leerlingen waarschijnlijk nooit meer zullen zien…
We merken ook dat de leerlingen het er heel moeilijk zullen mee hebben en dat maakt het alleen nog erger.
- Het vliegtuig opstappen en huilen van verdriet omdat we SU verlaten en van vreugde omdat we onze familie en vrienden terug zullen zien.
Ziezo, dit was waarschijnlijk ons laatste blogbericht.
Gran Tangi! (bedankt)
Groetjes en tot binnenkort!
Silke en Rosemie
welkom terug in zonnig belgenland, pak het er ginder voor de laatste keer nog eens goed van en laat daarna de herinneringen nooit los!
BeantwoordenVerwijderen